آدم‌بس

می‌خواهم بگویم اگر خلقیاتِ نزدیکی با من دارید هیچ‌وقت تنهایی سرتان را پایین نیندازید و وارد آرایشگاه زنانه نشوید! شاید بتوانید یک‌ساعت حضورتان را درجای دیگری سیر کنید و تن به شنیدن داستانِ «اون خانومه که می‌خواست با صد و بیست تومن خودشو آرایش کنه بره عروسی داییش! فکر نمی‌کنه مادر زن داییش چی می‌گه» ندهید و مثل من با لبخند پیروزمندانه‌ای برای خودتان جایزه هم بگیرید؛ اما نهایتا به خانه می‌رسید و خودتان را در آیینه آسانسور پیدا می‌کنید؛ مقابل شخصی که جایزه تاخورده و صحافی نشده دستش است، با بستنی عروسکی‌ای که قیافه خسته‌تر از خودش دارد و کله‌ای که بی‌شباهت به مرغ پرکنده درنیامده!